(เตือนสติผัวเมีย) มนุษย์เราจะมีชีวิตอยู่ด้วยกันสักกี่วัน อ่านไปร้องไห้ไป..

เช้าวันหนึ่ง.. ภรรย า บอกกับสามีว่า “วันนี้ ฉันจะกลับบ้าน ไปเยี่ยมแม่ คุณจะขับรถไปส่งฉันหน่อยได้ไหม

ฝนตกหนักแบบนี้ ไปรถโดยส ารไม่สะดวกเลย”สามี.. ซึ่งหน้าตา บู ด บึ้ง มาตั้งแต่เช้าไม่ตอบภรรย า.. แต่กลับ

กระชากเสียง ถามกลับไปว่า..“เมื่อวาน เธอซื้อเสื้อใหม่ มาใช่ไหม..เธอรับปากฉัน แล้วนะ ว่าจะไม่ใช่เงินฟุ่มเฟือย

เรายังต้องผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ส่งลูกเรียนค่าใช้จ่ายเยอะแยะ.. ทำไม..ไม่ช่วยกันประหยัด!!”

ภรรย า ..พูดออกมาเสียงเบาๆ อย่างคนรู้สึกผิด ว่า “ที่แท้..คุณโกรธเรื่องนี้ นี่เอง”

..ภรรย า.. ก้มหน้าจัดเสื้อผ้าเงียบๆ แล้วบอกสามีว่า.. “วันนี้ มีรถโดยส ารเข้าเมืองแค่เที่ยวเดียว

ฉันคงต้องรีบไปแล้วหละ..คุณไม่ต้องไปส่งก็ได้..” แล้วเธอก็ออกบ้านไป โดยสามีไม่สนใจเลย

เพราะยังโกรธ อยู่มาก..ประมาณครึ่งชั่ วโมง ผ่านไป..สามีได้ยินเสียงเอะอะบนถนน..จึงออกไปดู

แล้วจึงได้ยินผู้คนตะโกนกันว่า ฝนที่ตกหนัก เซาะตลิ่งจนสะพานเข้าเมือง ได้ขาดลงมีรถเมล์คันหนึ่งตกลงไปในน้ำด้วย..

สามีได้ยิน ดังนั้น ตกใจมากกระโดด ออกจากบ้านไปทันที เมื่อไปถึงแม่น้ำ.. รถเมล์ที่ถูกเก็บกู้จากน้ำเหลือ

เพียงซ ากเหล็กสัมภาระ กระเป๋าต่างๆ ของผู้โดยส ารกระจัดกระจาย มีการหามร่ าง ของผู้ เสี ย ชี วิ ต คนแล้วคนเล่า

ขึ้นมาจากแม่น้ำ..

ชายหนุ่ม เฝ้ามองหาภรรย า .. ก็ไม่พบ ก็เสียใจเจียน สิ้ น ส ติ..เฝ้าถามหน่ วยกู้ภั ย ที่ทำงานอยู่ว่า

“เห็นภรรย าผมบ้างไหมๆๆๆ เธอใส่เสื้อสีแดง กางเกงสีดำ”

ทุกคนส่ายหน้า… บอกว่า ไม่เห็นเวลาผ่านไป จนเกือบเย็น กู้ภัย หยุดการทำงานเพราะไม่มี ผู้ เ สี ย ชี วิ ต ที่หาพบแล้ว

จึงบอกชายหนุ่มว่า..

“หักห้ามใจเถอะนะ ภรรย าคุณ คงโดนน้ำพัดไปไกลแล้ว” ชายหนุ่มเดินกลับบ้าน เหมือนคนไม่มีวิญญ าณ ร้องไห้ไป

คร่ำครวญไปตลอดทาง ในใจของเขา

เฝ้าแต่คร่ำครวญว่า “ทำไมๆๆๆ เราไม่ขับรถ ไปส่งเธอนะ…เราไปด่าเธอทำไมว่าใช้เงินฟุ่มเฟือย เสื้อตัวเดียว

มันจะราคาเท่าไหร่กัน”

แต่เมื่อ กลับถึงบ้าน คาดไม่ถึงว่า..ภรรย ากลับนั่ง อยู่ที่โต๊ะอาห ารมีอาห าร อยู่บนโต๊ะ..ในมือเธอมีเสื้อกันหนาวเก่าตัวหนึ่ง

ซึ่งเธอกำลัง เย็บซ่อมชายเสื้อที่รุ่ยอยู่..

“คุณไปไหนมาคะ .. “

.. ภรรย ายังพูดไม่ทันจบสามี ก็ตรงเข้าไปกอดเธอจนแน่น..

“คุณเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม ..

วันนี้ ฉันมัวเอาเสื้อ ไปคืนที่ร้าน เสียเวลาอ้อนวอน ให้เขารับคืนไปมากเลย ไปขึ้นรถเมล์ไม่ทัน..อากาศจะหนาวแล้ว

ฉันเลยรื้อเสื้อเก่ามาซ่อมก็พอใส่ได้อีกหลายปีนะคะ

ฉันนี่แ ย่ จริงๆ ของเก่าก็ยังมีไปซื้อของใหม่มาทำไม”เรื่องบางเรื่อง.. เราโกรธจนลืมไปว่า มันไม่สำคัญเทียบเท่ากับ

“ความสุข” ของเราเลยนะเรื่องบางเรื่อง.. ไม่สำคัญเท่ากับ “ความสุข” ของคนที่เรารัก..

เรามีเวลาในโลกนี้… จำกัด..เวลาที่ใช้ร่วมกัน ยิ่งจำกัด..อะไรที่ไม่สำคัญมาก พอก็อย่านำมาเป็นอารมณ์มากมายนักเลย

ขอบคุณ : b a n g p u n s a r a