พอเราอายุมาก เราจะเป็นผู้ใหญ่ยังไง ให้ลูกหลานรัก

อยู่ไปนาน ๆ ให้ลูกหลานเคารพรัก ไม่ใช่ว่าอยู่นานเพราะกินข้าว แต่เมื่ออายุมากขึ้นแล้ว

จงใช้ชีวิตให้มีความสุขมากขึ้น ตามอายุของเรา เช่นนี้ชีวิตจะสุขมาก

1. อายุมากขึ้น แต่ต้องรู้จักตั ดใจ

บางสิ่งเมื่อสู ญเสี ยไปแล้ว ก็อย่าได้ยึดติด ปล่อยวาง คิดให้ได้ว่าเดิมทีมันก็ไม่ได้เป็นของเราอยู่แล้ว

และวันสุดท้ายในชีวิต คุณก็เอาอะไรไปไม่ได้แม่แต่อย่างเดียว จงตั ดใจให้ได้ในสิ่งที่สู ญไปแล้ว แล้วจะมีความสุขกับสิ่งที่ยังมีอยู่ได้

2. เมื่ออายุมากขึ้น ให้รู้จักปลง

ควรปล่อยวางเรื่องราวบางอย่าง ที่ควรต้องปล่อย ใจของคนเราแบกรับได้อย่างจำกั ด อย่าเอาแต่ฝังใจ

ปล่อยวางตำแหน่ง ฐานะที่เคยดำรง วางอดีต แล้วจงเรียนรู้การใช้ชีวิตในปัจจุบัน ให้มีความสุขในวัยชราซะ

3. ควรที่จะรู้จัก วางอารมณ์

สังคมในอดีต ก็มีความย ากของคนในอดีตเช่นกัน ส่วนสังคมในปัจจุบัน ก็มีความย ากของคนในปัจจุบัน

ฉะนั้น อย่าเอาความคิดของเรามาเป็นที่ตั้ง ไม่พอใจอะไร ก็ว่าลูกหลานเอาความคิดตนเป็นที่ตั้ง

หากทำเช่นนั้นครั้งหนึ่ง คุณธรรมจะหายไปครั้งหนึ่งเลยล่ะ วาสนาของลูกหลานหายไปส่วนหนึ่ง

นั่นเพราะพ่อแม่คือพระพรหมของลูก ถ้าคอยแช่ ง ด่ า ลูกหลานจะเจริญได้ยังไง

4. อายุมากขึ้น เปรียบดั่งไม้ใกล้ฝั่ง

ตั ณหาต้องลดลง ความโล ภ โกรธ หลง ต้องลด คุณธรรมความสุขุมจะต้องมากขึ้นนะ

ความเมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา ต้องมาก เตือนตัวเองไว้เสมอว่า อยู่ให้ลูกหลานเคารพรัก

ไม่ใช่ว่า อยู่ให้ลูกหลานเขา หวา ดกลั วจนลูกหลาน ไม่มีใครอย ากเข้าใกล้

5. ต้องรู้จักวางมือ ปล่อยวาง

คุณไม่มีทางทำงานไปได้ตลอดหรอกนะ หรืออยู่ดูแลลูกหลานไปจนวันสุดท้าย

ฉะนั้น ต้องรู้จักวางมือ ลูกหลานมีบุญวาสนา เขาทางเดินของลูกหลานเอง

ถ้าคิดแทนไปหมดทุกอย่างเลย คุณนั่นแหละที่จะเหนื่อยตลอดไป เพราะวันหนึ่งที่คุณจากไป

พวกเขาจะมีชีวิตอยู่ต่อได้ยังไงล่ะ การรู้จักวางมือคือการฝึก เชื่อใจในลูกหลานของเรา และเป็นการส่งเสริมเขาไปในตัวด้วย

ขอบคุณ นุสนธิ์บุคส์